Krawatowo

Strona zewnętrzna człowieka jest stroną tytułową - głosi stare dobre porzekadło. W pracy na kolei każdego dnia spotykamy kogoś nowego i jesteśmy, chcąc lub nie oceniani tylko od tej strony zewnętrznej. Ludzie widzą nas na niedługi okres czasu gdy stoimy na peronie, przejeżdżamy obok nich zasiadując za nastawnikiem, podczasz kontroli biletów w przypadku drużyn konduktorskich, w czasie przejazdu obok posterunków ruchu w przypadku dyżurnych ruchu etc... Jak nas widzą, tak nas odbierają i szanują. Dlatego na swojej stronie namawiam i zachęcam: KOLEJARZU ZAŁÓŻ MUNDUR :) . Nieodłącznym atrybutem prawdziwego mężczyzny jest krawat więc nie przypadkowo wszedł do części naszego umundurowania. Wiem doskonale i nie jest to tajemnicą, że wiele osób ma problem z zawiązaniem krawata dlatego postanowiłem poświęcić temu zagadnieniu kawałek czasu (zresztą obiecałem to sobie kiedyś).

Krawat to coś więcej niż tylko kawałek tkaniny zawiązany wokół szyi. Umiejetnie zawiązany krawat to symbol eleganckiego meżczyzny. Sztukę wiązania krawata powinien poznać każdy prawdziwy gentleman. Na rysunku zamieszczam kilka podstawowych węzłów. Bardziej ambitnym polecam wyszukiwarke tam znajdziecie mnóstwo stron o wiazaniu krawatów

 A dla ludzi o szerszych horyzontach troszkę krawatowej historii:

Jedna z historii głosi, że pierwowzorem krawata były chorwackie żołnierskie chusty z XVII wieku. Chorwaci około roku 1660 po zwycięstwie nad Turkami paradowali przed obliczem króla francuskiego, Ludwika XIV, w mundurach przyozdobionych kolorowymi szarfami wiązanymi wokół szyi. Ten element stroju tak przypadł do gustu królowi, ze nakazał je nosić również swoim oficerom. Słowo krawata pochodzi od Kroatia (tak nazywano wówczas tereny Chorwacji)

Zdaniem innych historyków początków mody na krawat można szukać w czasach dużo bardziej odległych, na dworze cesarza chińskiego, Shi Huang Ti, gdzie w latach 260-209 p.n.e. żołnierze nosili owinięte wokół szyi chusty.

Trzecia teoria uznaje Rzymian za wunalazców krawata. Na kolumnie Trajana, budowanej w 113 r. widnieja legioniści rzymscy przyozdobieni w focale (zawiazane w węzły szale wypuszczone na pancerz)

Pod koniec XVIII w. nadeszła moda na francuskie incroyable (tłum. nie do wiary). Noszono wtedy wielkie krochmalone chusty misternie wiazane wokół szyi, podnoszące podbródek i nadające postaci nienaturalny wyniosły wygląd. Nieco później udoskonalono trochę dziwaczny incroyable. Nadal była to szeroka chusta wiązana pod brodą raz lub dwa razy, jednak jej końce były łączone na piersi i przytwierdzone szpilką. Nazywano je plastron, co z francuskiego oznacza pancerz florecisty, lub ascot, od miejsca gdzie w Anglii odbywały się wyścigi konne.

Z tej samej epoki pochodzi najbliższy obecnemu wizerunkowi krawata angielski four-in-hand (powozić czwórką koni), odpowiednik francuskiego regate. Jest to wąski krawat, wiązany z przodu, charakterystyczny dla angielskich arystokratów uczestniczących w wyścigach lub francuskich bywalców wytwornych klubów jachtowych czy żeglarskich. Dziewiętnastowieczne krawaty były obszerne, a tkanina generalnie jednokolorowa (szara, biała lub czarna, zaś wybór koloru wskazywał na status społeczny właściciela lub jego przynależność do określonego ruchu kulturowego). 

Tak naprawdę krawat nabrał zupełnie innego kształtu dopiero, gdy przy mundurach pojawiły się kołnierze klapowe. Konieczne było wówczas  zmodyfikowanie zbyt grubego wiązania. W roku 1924 narodził się dzisiejszy krawat. Wyparł on dawniejsze ozdoby męskiej szyi.